ნაირა გელაშვილის თითქმის რვაას გვერდიანი რომანის „ჩემი ჩიტი, ჩემი თოკი, ჩემი მდინარე“ კითხვის პროცესში, იმ უამრავ ასოციაციასა და ალუზიათაგან, რომლებიც ცნობიერებიდან პერიოდულად ამომიტივტივდებოდა, უამრავ ამბავთაგან,
თარგმანი – ირაკლი მენთეშაშვილი მე, რომელიც ასე მთვრალი ვარ, მთელი სამყაროს უსამართლობით… ღმერთისგან მოვლენილი წარღვნა და დამხრჩვალი, ხუჭუჭა ბავშვი წყლის ზედაპირზე,მე, რომლის გულში სხვისი ტკივილი
ქართული ლიტერატურა ოდითგანვე იყო ემპათიური ლიტერატურა, რადგან ჩაგრულ, ათასგზის დაპყრობილ ერს და მის წარმომადგენლებს დროის ქარტეხილებმა ეკლექტური ემოციური პალიტრა ჩამოუყალიბა. ქართულ ლიტერატურაში ქალ პერსონაჟებს ყოველთვის
გაბრაზებული ვარ. ძალიან გაბრაზებული. აი თქვენ კიდე რო გადაშალეთ მანდდაგენძრათ. აზრზე არ ვარ ამის წაკითხვა რას მოგიტანთ. თუ გგონიათ რომ რამეინტელექტუალურ საქმიანობას ეწევით ამ წამს
ჩემი ყოველდღიური ტრადიცია სარკეში ყურებაა, შემდეგ ან თმას ვისწორებ, ან თუ ტუჩსაცხი საკმარისად არ მისვია, უცბად ვასწორებ ნაკლოვანებას და გავრბივარ სამსახურისკენ. თუ დასვენების დღეა, ჩემ
ძუკოში შიგნით, ანუ ევოლუციის უმაღლესი საფეხური. რამდენი ხალხია, რა..სულ ასეთი ამბავი როგორ უნდა იყოს?!..ყოველ მოსვლაზე ერთი და იგივე..ვერ უნდა მიხვდეთ?!..დასაჯდომი რომ არასდროს არაა!..დაამატეთ რა ადგილები
ათიათასობით უცნაური სიტყვით სავსე მწვანე ( და არა შავი) წიგნი (და არა ყუთი), იმ იმედით დავხურე, რომ გარკვეული პერიოდის შემდეგ აუცილებლად მივუბრუნდებოდი და ფიქრი იმაზე
1.მშრალ ხიდზე ვინილების შოვნას ნამდვილად ვერ შეძლებთ იაფად. ორიგინალები ალბათ არ არი, მაგრამ მე თუ მკითხავთ, ორიგინალებზე ფაიზაღია და აი ისეთი, რომ აი, კომუნისტების დროს
🔳ტელევიზიასთან, პეკინზე, ბუნკერებში რომ წვერიანი ქალი იქექება ხოლმე (ის, პოსტ-აპოკალიპტური ჟანრის პერსონაჟს რომ ჰგავს, ნეო-თბილისში მცხოვრებს, საუკუნეების შემდეგ შემორჩენილ ნანგრევებში მობინადრეს),იმაზე დაუწერია სიმღერა ჩარკვიანს, თურმე
ბავშვობის საზურგეზე მიყრდნობილი გავყურებდი ჟანგიან ღუმელს, რომელიცუცეცხლობისაგან გაყინულიყო და იმედიც კი აღარ ჰქონდა, რომ ოდესმე ზამთრის ჩექმაასხმულ სუსხიან დღეს დედაჩემი ბუზღუნით ცეცხლს მიუკიდებდა და აამეტყველებდა,