🔳 ამ ძალიან ძველ თხზულებას ვუძღვნი თბილისში მდებარებ იმ ბარს,რომელშიც, ჩემი ცოდნით, ყველაზე იაფად იყიდდი სასმელსდა რომელიც აღარ არსებობს ბართან ვზივარ, მარტო, და კონიაკს ვსვამ,
⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ამ საავადმყოფოში საშინელი საწოლებია, ვწევარ და ვფიქრობ როდის დამთავრდება აგონია, რომ შვებით ამოვისუნთქო. ჰაერი ჩემს
მუყაოს ყუთში მცხოვრები ნახევრად ჟღალულვშიანი ადამიანის დღიურის პირველი ღამე“. მთვარიან ღამეს გარს შავმაქმანებიანი სუდარა შემოეფარებინა და ჩემი პირველი ადამიანის გრძელი წინდა გამახსენდა რომელსაც მხოლოდ შარვალზე
⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ მგონი „მოქალაქეთა კავშირი“ ატარებდა მაგ კონცერტს, საარჩევნოდ ხმების დათრევის პონტში. თქვენ არ გეგონოთ, რო კონცერტის
⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ჩემ გვერდით წევს. ფანჯრიდან მზე შემოდის და მის სახეს ანათებს. ბევრი ხალი აქვს. ერთი ვიფიქრე,
⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ -ძვირფასო, ხალხი არ გვყავს და ვინმე გამოაგზავნე.-ჰერ შამაკჰიაზე რას იტყვი? დღეს ისედაც დააგვიანა.-ძალიან კარგი.მობილური გათიშა.-ჰერ
⬛⬛⬛⬛ 25 დეკემბერი უკვე ჩავლილი იყო თავისი ცის გადანათებებითა და მილოცვა-შეძახილებით. პირველად გავითენეთ იმ წელს შობა-ახალი წელი უცხო გარემოში. სადაც არც ხალხია შენიანი, არც მიწა,
⬛⬛⬛⬛ „სტოკჰოლმის სინდრომი“(ნაწყვეტი)ლილი გულაღმა იწვა სინდის შელახულ , მტვრიან დივანზე, თვალებით სიბნელეს მიშტერებოდა და, თითქოს ამ ნესტიან სარდაფში კი არა სადღაც სხვაგან იყო. ამ სამყაროზე
ძალიან ხშირად იცვამს ჩემი შვილი მაისურებს უკუღმა. განა ამობრუნებულს. ყელის მხარეს, კისრისკენ. მე არ ვეუბნები, რომ სასწრაფოდ შეიბრუნოს. ვზივარ, ან ვდგავარ და ვუყურებ. როცა ვიკენდია
Кто ваша мама, ребята? ვისაც ჯერ არ უგრძნია გზა, ვისზეც ჯერ არ უთქვამთ, გზამ ჩაყლაპაო ან ვისაც წინაპრის სისხლი შიგნიდან წვავს და მისი და თავისი