ბავშვობის საზურგეზე მიყრდნობილი გავყურებდი ჟანგიან ღუმელს, რომელიცუცეცხლობისაგან გაყინულიყო და იმედიც კი აღარ ჰქონდა, რომ ოდესმე ზამთრის ჩექმაასხმულ სუსხიან დღეს დედაჩემი ბუზღუნით ცეცხლს მიუკიდებდა და აამეტყველებდა,
მუყაოს ყუთში მცხოვრები ნახევრად ჟღალულვშიანი ადამიანის დღიურის პირველი ღამე“. მთვარიან ღამეს გარს შავმაქმანებიანი სუდარა შემოეფარებინა და ჩემი პირველი ადამიანის გრძელი წინდა გამახსენდა რომელსაც მხოლოდ შარვალზე