არ შემიძლია თქვენთან საუბარი, წლების წინანდელი მოგონებიდან არ დავიწყო. ეს ის დროა, როცა პოეზიის აღმოჩენის პროცესში ვარ. სკოლის მოსწავლე. სოფლის სკოლაში ისე მოხდა რომ ბიბლიოთეკა
ჩაფიქრებულა მთვარე ჩაფიქრებულა ხნიერი მთვარე საბრალოთა ფონზე, უყურებს უსახლკარო ბავშვს, ფიქრობს თუ როდის მოეგება ის გონზე, ღამე ელავს, ვით შავი ზღვა ცოდვების ბაღში, დედასაც კი
სკამად ვიქეცი ერთ ძალიან დღეს, როდესაც ბაღის ასაკში ვიყავი (მოგეხსენებათ მაშინდელი დღეები შედარებით ძალიანობდნენ ვიდრე ახლანდელები) ვთამაშობდი. ოღონდ მარტო და არაჩვეულებრივად, რკინის სკამით ვთამაშობდი, იკეცებოდა.
დამოუკიდებელი სახელოვნებო სივრცე „ლიტერატურა სოლიდარობისთვის“ 2020 წლის ზაფხულს შეიქმნა. ჩვენი პირველი ცოცხალი კომუნიკაცია ოთხდღიანი ფესტივალით შედგა, რომელშიც მონაწილეობას იღებდნენ მწერლები, პოეტები, მუსიკოსები, მსახიობები, რეჟისორები. ფესტივალი
– შენი პროექტის, “ომის პოეზია” ფარგლებში, ქართველი ავტორები უკრაინულ პოეტურ ტექსტებს კითხულობენ. როგორ დაიბადა იდეა, რა ეტაპზეა ეს პროცესი და სად შეიძლება მასალების ნახვა?. –
– “ენა თავსდება ყველგან” – ამბობ შენ ერთერთ პოეტურ ტექსტში და განსაზღვრავ ენას, როგორც ყოვლისმჭვრეტს, ყველგანშემღწევსა და ყოველივეს მაკონტროლებელს. მოდი, ენით დავიწყოთ. რა არის ენა?
“ხელოვანის ჭეშმარიტი ვალდებულება საქმისადმი ერთგულებაა. ხელოვნებაში ან ბოლომდე ხარ, ან საერთოდ არ ხარ, აბსოლუტურად კატეგორიული და რადიკალური დამოკიდებულება მაქვს ამ საკითხთან. უპატიებელი მგონია თითოეული გააზრებული
ჩვენ იმ დროში ვცხოვრობთ, როცა ყველაფერი, რაზეც ჩვენი წინაპრები ან უფრო შორს რომ წავიდეთ, ცივილიზაცია წერდა, ოცნებობდა და წარმოიდგენდა რეალური ხდება. წერილის კითხვის განმავლობაში ხშირად
“Patriotism, just like life and the connections with it, is present within one when they are born into this world; it contains pieces within itself
უკრაინულიდან თარგმნა სალომე წულაიამ. რას აღარ ნახავდა არ მოისმენ ჩვენს სადგურებზე:ჩიტის გალობას,მზის ამოსვლას,ჭვარტლით გაჟღენთილნამს ლიანდაგზე…სადღაც მიდიან:წინ ვაჭრები,შემდეგ ცბიერი მაწანწალები,რომლებსაც უკან დაცვის გაწვრთნილითანამშრომლები აჰკიდებიან,მათ უკან კი