არ შემიძლია თქვენთან საუბარი, წლების წინანდელი მოგონებიდან არ დავიწყო. ეს ის დროა, როცა პოეზიის აღმოჩენის პროცესში ვარ. სკოლის მოსწავლე. სოფლის სკოლაში ისე მოხდა რომ ბიბლიოთეკა
ჩაფიქრებულა მთვარე ჩაფიქრებულა ხნიერი მთვარე საბრალოთა ფონზე, უყურებს უსახლკარო ბავშვს, ფიქრობს თუ როდის მოეგება ის გონზე, ღამე ელავს, ვით შავი ზღვა ცოდვების ბაღში, დედასაც კი
სკამად ვიქეცი ერთ ძალიან დღეს, როდესაც ბაღის ასაკში ვიყავი (მოგეხსენებათ მაშინდელი დღეები შედარებით ძალიანობდნენ ვიდრე ახლანდელები) ვთამაშობდი. ოღონდ მარტო და არაჩვეულებრივად, რკინის სკამით ვთამაშობდი, იკეცებოდა.
– “ენა თავსდება ყველგან” – ამბობ შენ ერთერთ პოეტურ ტექსტში და განსაზღვრავ ენას, როგორც ყოვლისმჭვრეტს, ყველგანშემღწევსა და ყოველივეს მაკონტროლებელს. მოდი, ენით დავიწყოთ. რა არის ენა?
ჩვენ იმ დროში ვცხოვრობთ, როცა ყველაფერი, რაზეც ჩვენი წინაპრები ან უფრო შორს რომ წავიდეთ, ცივილიზაცია წერდა, ოცნებობდა და წარმოიდგენდა რეალური ხდება. წერილის კითხვის განმავლობაში ხშირად
“Patriotism, just like life and the connections with it, is present within one when they are born into this world; it contains pieces within itself
უკრაინულიდან თარგმნა სალომე წულაიამ. რას აღარ ნახავდა არ მოისმენ ჩვენს სადგურებზე:ჩიტის გალობას,მზის ამოსვლას,ჭვარტლით გაჟღენთილნამს ლიანდაგზე…სადღაც მიდიან:წინ ვაჭრები,შემდეგ ცბიერი მაწანწალები,რომლებსაც უკან დაცვის გაწვრთნილითანამშრომლები აჰკიდებიან,მათ უკან კი
სახლი სახლი რომ მქონდა. ჩემი სახლითავის დამპალი სახურავით.სახლთან რა მქონდა სამდურავი,ერთხელ უცხო სტუმარი მოვიდა.პოეზია კი ისეთიაკარს მუდამ მისვლის თანავე გიღებს.ყველა გაღიმებას იზეპირებს,ისე გადის ცრემლის მთაგრეხილებს.და
როდის გადაწყდა, რომ თანასწორობას გვასწავლიან ისინი, ვინც პირველი მჩაგვრელები არიან? როდის გადაწყდა რომ თანაგრძნობას გვასწავლიან ისინი, ვინც ადამიანების გაჭირვებას და პრობლემებს თავიანთი ცნობადობისთვის იყენებენ. ვინც
ნატალი აბესაძე დაე, ჩემს სატრფოსდაე, ჩემს სატრფოს მუცელი ტკიოდესდაე, ყვითელი პეპლის ფრთებით ფილტვი გაევსოსოკინავას მდინარე მოდიოდეს მისი ისრიმის თვალებიდანჭიანჭველებმა უზიდონ სისხლიტერფებიდან გულამდე.დედა ფუტკრებმა შეუჩერონ სუნთქვა