ბავშვობის საზურგეზე მიყრდნობილი გავყურებდი ჟანგიან ღუმელს, რომელიც
უცეცხლობისაგან გაყინულიყო და იმედიც კი აღარ ჰქონდა, რომ ოდესმე ზამთრის ჩექმაასხმულ სუსხიან დღეს დედაჩემი ბუზღუნით ცეცხლს მიუკიდებდა და აამეტყველებდა, როგორც ქარი მიტოვებული სახლის გაღებულ ფანჯარას.
თითქმის ჩამოვარდნილ კიბეზე ჩემი ბავშვობის მოგონებები თამაშობდნენ. მახსენდებოდა როგორ მიბრუნდებოდა ფეხი მასზე ჩამორბენისას, როდესაც დედაჩემის ქუსლიანი ფეხსაცმელებით სარკისკენ მივიჩქაროდი და ველოდებოდი, რომ სარკეში პატარა გოგოს მაგივრად ქალს დავინახავდი, თუმცა რატომღაც სულ ფეხი მიბრუნდებოდა და სარკესთან მისვლა სულ მავიწყდებოდა. ალბათ ჩემი სახლის კიბეებს არ უნდოდათ, რომ გავზრდილიყავი და ისინი მიმეტოვებინა, მასზე მჯდარი ხომ თავს კარგ ადამიანად ვგრძნობდი. გადავწყვიტე ღუმელი კიბეზე დამედო და მეცქირა, სანამ დედაჩემსა და ჩემს ბავშვობას არ დავაბრუნებდი…

ვთოხნიდი ჟანგისფერ ყანას.
პირველად იყო ყანა და ყანაში იდგა დედა, გაუხეშებული ხელებით აგროვებდა
ხორბლის ძნებს, რომლებსაც სულს თუ შეუბერავდა ისე გაკეთილშობილდებოდნენ, როგორც ახლად დაკვირტული ბროწეულები.
,,დედა და ყანა ნისლისფერ მთებში,
ჰკივიან ცელით რიჟრაჟზე მარტის,
მე მინდა დედა ხორბლისფერ თმაში ვიგლოვო, როგორც წვიმები მარტის…
მაგრამ რა ვუყო მთრთოლვარე სხეულს, რომ ჰკრეფს თავთავებს
ალესილ ცელით
დატოვე ყანა,მივმართოთ ხელებს
,,ჩემს” უხეშ ხელებს ხორბლისფერ დედის”…
უცოდველი იყო დედაჩემი. ის ყოველთვის ეფერებოდა ხორბალს.
პირველად იყო ყანა და ყანა იყო ჟანგისფერი.
დამეხუჭა თვალები და მე ვიქეცი ყანად.
მოდი და გამთოხნე, მთოხნე მანამ, სანამ ფერს არ იცვლის ყანა.
მეორედ იყო ატმის ხე და უცოდველი დედაჩემი ატმის ყვავილებს აგროვებდა. უხეში ხელებით. მამაჩემმა ნაჯახი აიღო და საყვარელი ატმის ხე მოუჭრა, რადგან ყვავილები ვეღარ შეეგროვებინა და ვეღარ გაეღიმა მათთვის. დამორჩილდა დედაჩემიც. შეელია
ატმის ხეს.

ჭრიან ატმის ხეს დაღლილს კვირტებით,
დედის ცრემლებს ჰგავს ყვავილნი ამ ხის, ვერ ჰკივის დედა, რადგან ეშინის ერთ დღეს
რომ მისდგეს მამა მის ,,ყვავილს”.
ცოდვიანი იყო მამაჩემი. მან დედაჩემის საყვარელი ხე სიცოცხლეს გამოასალმა…
მესამედ იყო მოსვლა და მოსვლა არ იყო მეორედ. დედაჩემი ნაცრისფერ ქალაქში წავიდა. მამისგან გაიქცა, არავინ გვინთებდა ღუმელს ბუზღუნით, არავის მოჰქონდა
ხორბლის ძნები ზურგით, არავინ ეფერებოდა ატმის ყვავილებს, არავინ გვიყვებოდა
ზღაპარს, რომელსაც დასასრული არ ჰქონდა…
ბავშვობაში მეგონა, რომ დედა ატმის ხის გამო წავიდა. ნამდვილად არა, ის გაექცა
უატმობას, უყვავილობას, უმარტობას
მეოთხედ იყო უატმობა და უატმობას შეეწირა დედაჩემი. ნაცრისფერ ქალაქში გაიყინა
მარტო შემოდგომის დახეულ ფოთლებში გამოყოფილი თითები უჩანდა მხოლოდ.
გაზაფხულის სურნელი ასდიოდა მის მოკეცილ ფეხებს.
ზამთრის სიცივის ნაკვალევი ავსებდა მის ნახევრადმოშორებულ, იასამნისფერ
ტუჩსაცხს.
ზაფხულის სიცხე უწილებდა აპრეხილ ცხვირს.
წელიწადის ყველა დროს მასში მოეყარა თავი. მინდოდა წელიწადის ყველა დროს
მასთან ვყოფილიყავი და მეყურებინა მისი ძილისათვის.
ატმის ყვავილები უყვარდა დედაჩემს. უცოდველი იყო დედაჩემი. უცოდველი იყო
დედა იყო. დედა იყო.

იყო…