ნაირა გელაშვილის თითქმის რვაას გვერდიანი რომანის „ჩემი ჩიტი, ჩემი თოკი, ჩემი მდინარე“ კითხვის პროცესში, იმ უამრავ ასოციაციასა და ალუზიათაგან, რომლებიც ცნობიერებიდან პერიოდულად ამომიტივტივდებოდა, უამრავ ამბავთაგან,
კედელსა და კედელს შორის მანძილისულ რამდენიმე ნაბიჯია;საფეხურებით ზევით ასვლის პარალელურად,ქვესკნელში ჩაღწევაც შესაძლებელია.შემდეგ ოდნავ მარცხნივ,ან, იქნებ,სულაც ოდნავ მარჯვნივ უნდა გადავუხვიოთ.ცოტაც კედელ-კედელ ვიღოღოთ,ამასობაში მეშვიდე ზღურბლთან აღმოვჩნდებით. .
ომის დასრულების შემდეგწესრიგის დამყარებაზე უნდა ვიზრუნოთ –აბა, მისი ნარჩენები თავისით ხომ არასდროს გასუფთავდება?. .ჯერ გზები უნდა გაიწმინდოს,გვამებით გადავსებულმა ავტომობილებმადაუბრკოლებლად რომ გაიარონ;ვიღაცას ნაგავსა და ნაცარში –ტახტის
“ვეძებ სიტყვებს” – ასე ჰქვია ვისლავა შიმბორსკას პირველ პუბლიკაციას, რომელიც 1945 წელს ერთ-ერთ პოლონურ გაზეთში დაიბეჭდა. მისი ლექსების თარგმნის დროს მეც ყველაზე დიდხანს ზუსტ სიტყვებს