ნინას აყვავდებიან ალუბლები შენი მოსვლისას,უსათუოდ აყვავდებიან, მიესალმება ტოტები ტოტებს.მე მათ ყვავილებს უსირცხვილოდ გადავკოცნი დაშენი თვალების სიშორენი თუმც მიმატოვებს…ნინა, გათელილი ბალახის სუნია, შეხე,მშვიდი ხბოები ბალახობენ სოფლის
ვცეკვავდი ჩემთვისროცა უცებკარადის კედლებსშევავე თვალივცეკვავდი უშნოდთითქოს ჩემს ხელებსდა ჩემს ფეხებსდა ჩემს სახესარაფერი ჰქონდათ საერთო ერთმანეთთანვცეკვავდი ჩემი მეგობრის ლექსზე,რომელიც იქცა ჯერ ფანჯარად-ფანჯრის იქეთა ტყედდა სიკაშკაშედ(ფოსფორისფერ მედუზებად)თითქოს
მეგობრებო, ცუდად ნუ გამიგებთ ჩვენ ერთმანეთს არ ვიცნობთ, მე კი საკუთარ თავსაც არ ვიცნობ კარგად. და ყოველ დილით ვცდილობ, გავერკვე: ვარ მე ალმუტი? ვარ მე
შეუძლებელია ისაუბრო ხელოვნებაზე ისტორიული კონტექსტისგან განყენებულად. საზოგადოება, სადაც ვაჭრობა პოლიტიკის, ხოლო პოლიტიკა ვაჭრობის საგნადაა ქცეული ვერ იქნება თავისუფალი. იგნორირებული, უალტერნატივო და უიმედო გარემოსაგან გაქცეული, იზმირიდან
ქართული ლიტერატურა ოდითგანვე იყო ემპათიური ლიტერატურა, რადგან ჩაგრულ, ათასგზის დაპყრობილ ერს და მის წარმომადგენლებს დროის ქარტეხილებმა ეკლექტური ემოციური პალიტრა ჩამოუყალიბა. ქართულ ლიტერატურაში ქალ პერსონაჟებს ყოველთვის
________ მე ყურს ვუგდებდი, სადღაც ტყეში ხმაურს მდინარის,ვიღაც ჩემსავით უსმენდა კიდევ,ვგრძნობდი. ვფიქრობდი ნეტავ ვინ არის?!და მაშინ ყვავმა გადაუფრინაამ მდინარეს და გაიშვირა მთისკენ ნისკარტი.იქნებ ადრეა გავყვე
თარგმანი – ბელა ჩეკურიშვილი ___________ დავკარგე მეგობარი, რომელსაც ვატკინე. და სხვა მეგობარიც დავკარგე:რაღაცნაირად, უსაფუძვლოდ დავივიწყე. დავკარგე მეგობრის პლასტმასის ბეჭედი, ბალახივით მწვანე. მერე, ცოტა მოგვიანებით– თვითონ
ნამწვავები ვიდრე ამ რაინისპირა ქალაქში ქვაფენილს დაჰყურებდა ქვებს შორის დარჩენილი სიგარეტის ნამწვავებს ითვლი,გახსენდება, როგორ კრეფდით ასეთ ნარჩენებსოდესღაც, სულ სხვა ქალაქის ქუჩებში,მერე პლასტმასის მილით რომ მოგეწიათ…
კბილი მოვიტეხე.დავდივარ ასე უკბილოდ.ალბათ უკბილოდაც ვხუმრობ,ცხოვრება რომ შევიმსუბუქო,ყოფნის აუტანელ სიმსუბუქეში რომ შევაბიჯო…ზოგს სულელად ვეჩვენები,არა, ისინი კი არ მხედავენ,(ეგ არ მანაღვლებს)მე ვეჩვენები, ვევლინები,ოღონდ არა ნიღბებით,სულში უამრავი
1ტბის ზედაპირზე იტივტივებს შენი სხეულიდა ყურთან სწრაფად ჩაიქროლებს შორიდან ბგერა.გაგახსენდება ღამეები შენ მთვარეულიდა შიშისაგან აღმოგხდება უეცრად მღერა.ხმას ვერ მიაწვდენ ვერც შენს სატრფოს, ვერც სირინოზებს,ბეატრიჩეს აქვს