ლიტერატურა, მარი Ჩხაიძე, პოეზია

ყველაფერი მის საბოლოო ჩაქრობამდე ჩაქრა

ვცეკვავდი ჩემთვისროცა უცებკარადის კედლებსშევავე თვალივცეკვავდი უშნოდთითქოს ჩემს ხელებსდა ჩემს ფეხებსდა ჩემს სახესარაფერი ჰქონდათ საერთო ერთმანეთთანვცეკვავდი ჩემი მეგობრის ლექსზე,რომელიც იქცა ჯერ ფანჯარად-ფანჯრის იქეთა ტყედდა სიკაშკაშედ(ფოსფორისფერ მედუზებად)თითქოს