ჰენრი დარგერი(1892-1973) იყო ამერიკელი მწერალი, ნოველისტი და აუტსაიდერი ხელოვანი. ის გარკვეული პერიოდი მუშაობდა ჩიკაგოს საავადმყოფოში დამლაგებლად. დარგერი ცნობილი გახდა საკუთარი ნოველით, რომელსაც ერქვა „ვივიენის გოგონების
“ვეძებ სიტყვებს” – ასე ჰქვია ვისლავა შიმბორსკას პირველ პუბლიკაციას, რომელიც 1945 წელს ერთ-ერთ პოლონურ გაზეთში დაიბეჭდა. მისი ლექსების თარგმნის დროს მეც ყველაზე დიდხანს ზუსტ სიტყვებს
მიროსლავ ტიხი (1926-2011), ჩეხი ფოტოგრაფი იყო, რომელმაც შეიძლება ითქვას, რომ საკუთარი ფოტოგრაფიით მოახერხა საზოგადოებისთვის იმის თქმა, რომ ფოტოგრაფია არ ემსახურება არც იდეალურ გამოსახულებას და არც
სოფი მდივნიშვილი ახალგაზრდა ქართველი ფოტოგრაფია, რომლის ფოტოგრაფიაშიც მთავარ როლს ადამიანის სხეული ასრულებს. ავტორის შემოქმედება მრავალფეროვანია და აქცენტი ძირითადად ადამიანის ფიგურაზე კეთდება და მის მდგომარეობაზე სივრცეში.
ათიათასობით უცნაური სიტყვით სავსე მწვანე ( და არა შავი) წიგნი (და არა ყუთი), იმ იმედით დავხურე, რომ გარკვეული პერიოდის შემდეგ აუცილებლად მივუბრუნდებოდი და ფიქრი იმაზე
🔳 დადაისტური განწყობიდან სიღრმისეულ ფილოსოფიამდე/დამიანის ლირიკა მკითხველის თვალით/ შენს წინ გადაშლილი ,,მდუმარე” ლექსი რომ აამეტყველო, მასში ფაქიზად და ოსტატურად მიმობნეული ავტორისეული სულიერი შტრიხების სწორად დანახვაც
🔳ტელევიზიასთან, პეკინზე, ბუნკერებში რომ წვერიანი ქალი იქექება ხოლმე (ის, პოსტ-აპოკალიპტური ჟანრის პერსონაჟს რომ ჰგავს, ნეო-თბილისში მცხოვრებს, საუკუნეების შემდეგ შემორჩენილ ნანგრევებში მობინადრეს),იმაზე დაუწერია სიმღერა ჩარკვიანს, თურმე
🔳 მინდა ერთად ვიცხოვროთ და ერთად მოვკვდეთ, ოღონდ მეგობრულად.მინდა შენი ხმა, თმა და სურნელი პურის ნამცეცები იყოს ჩემი თავგზის აბნეულ ბილიკებზე, ოღონდ მეგობრულად. მინდა ყოველ
ცხოვრებაში, ყოველი მოვლენა, ჩვენს პიროვნებაზე გარკვეულ კვალს ტოვებს. არ არსებობს ქალი ხარ თუ კაცი, მოვლენები ადამიანებზე ზოგადად მოქმედებენ და ეს იმაშიც გამოიხატება, რომ ერთისგან მეორე
სათავე (მიწიერი ბურუსის მიღმა) რა წამსაც ამ დაბლობოდან, იმ მოპირდაპირე მთაზეძლიერი კოცონი შევნიშნეთ – მივხვდით, რომ ვიღაც ჩვენზე ძლიერიწინ უნდა გაგვძღოლოდა, რათა ციდან რძის წვიმა