სოფი მდივნიშვილი ახალგაზრდა ქართველი ფოტოგრაფია, რომლის ფოტოგრაფიაშიც მთავარ როლს ადამიანის სხეული ასრულებს. ავტორის შემოქმედება მრავალფეროვანია და აქცენტი ძირითადად ადამიანის ფიგურაზე კეთდება და მის მდგომარეობაზე სივრცეში.
ათიათასობით უცნაური სიტყვით სავსე მწვანე ( და არა შავი) წიგნი (და არა ყუთი), იმ იმედით დავხურე, რომ გარკვეული პერიოდის შემდეგ აუცილებლად მივუბრუნდებოდი და ფიქრი იმაზე
🔳 დადაისტური განწყობიდან სიღრმისეულ ფილოსოფიამდე/დამიანის ლირიკა მკითხველის თვალით/ შენს წინ გადაშლილი ,,მდუმარე” ლექსი რომ აამეტყველო, მასში ფაქიზად და ოსტატურად მიმობნეული ავტორისეული სულიერი შტრიხების სწორად დანახვაც
🔳ტელევიზიასთან, პეკინზე, ბუნკერებში რომ წვერიანი ქალი იქექება ხოლმე (ის, პოსტ-აპოკალიპტური ჟანრის პერსონაჟს რომ ჰგავს, ნეო-თბილისში მცხოვრებს, საუკუნეების შემდეგ შემორჩენილ ნანგრევებში მობინადრეს),იმაზე დაუწერია სიმღერა ჩარკვიანს, თურმე
🔳 მინდა ერთად ვიცხოვროთ და ერთად მოვკვდეთ, ოღონდ მეგობრულად.მინდა შენი ხმა, თმა და სურნელი პურის ნამცეცები იყოს ჩემი თავგზის აბნეულ ბილიკებზე, ოღონდ მეგობრულად. მინდა ყოველ
ცხოვრებაში, ყოველი მოვლენა, ჩვენს პიროვნებაზე გარკვეულ კვალს ტოვებს. არ არსებობს ქალი ხარ თუ კაცი, მოვლენები ადამიანებზე ზოგადად მოქმედებენ და ეს იმაშიც გამოიხატება, რომ ერთისგან მეორე
სათავე (მიწიერი ბურუსის მიღმა) რა წამსაც ამ დაბლობოდან, იმ მოპირდაპირე მთაზეძლიერი კოცონი შევნიშნეთ – მივხვდით, რომ ვიღაც ჩვენზე ძლიერიწინ უნდა გაგვძღოლოდა, რათა ციდან რძის წვიმა
⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ამ საავადმყოფოში საშინელი საწოლებია, ვწევარ და ვფიქრობ როდის დამთავრდება აგონია, რომ შვებით ამოვისუნთქო. ჰაერი ჩემს
მუყაოს ყუთში მცხოვრები ნახევრად ჟღალულვშიანი ადამიანის დღიურის პირველი ღამე“. მთვარიან ღამეს გარს შავმაქმანებიანი სუდარა შემოეფარებინა და ჩემი პირველი ადამიანის გრძელი წინდა გამახსენდა რომელსაც მხოლოდ შარვალზე
⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ ⬛ პატარა რომ ვიყავი ერთ-ერთ მუსიკალურ არხზე ნიკოლსონის სიმღერა გადიოდა ხოლმე ხშირად “photograph” ერქვა თუ სწორად