1 როცა ტყდებოდა ეს ალვის ხე თვალი დავხუჭე და ბნელ ხეობას ჩავუხერგე ვიწრო ბილიკი, მერე კი შიშმა როცა ხველით გული იჯერა სათავე ვნახე ნაკადულის,
„სტოკჰოლმის სინდრომი“(ნაწყვეტი)ლილი გულაღმა იწვა სინდის შელახულ , მტვრიან დივანზე, თვალებით სიბნელეს მიშტერებოდა და, თითქოს ამ ნესტიან სარდაფში კი არა სადღაც სხვაგან იყო. ამ სამყაროზე
სიზმარი3,1415926535 ჩემი სხეული, ეს ობისფერი, ქვა მატერია “ბინდისფერია სოფელი, უფროდაუფრო ბინდდება,”არის ფიქცია, არის მიზეზი სიკვდილისა “რა არის ჩვენი სიცოცხლე, ჩიტივით გაგვიფრინდება,”მე კი საკვების –
შენ გინდა შეეხო ჩემს სხეულს სწრაფადდა კბილებით დაეუფლო ჩემს მოღერებულ ყელს,მაგრამ მე ვამჯობინებ წასვლას მასთან,ვინც ნელა მადებს ლოყას ლოყაზე დამეუბნება, რომ
რასაც მივხვდებით ბოლოს. 1.ყველას სახელი შეეცვლება, რაც შენ შეარქვი,გრძელი გზის ბოლოს, სადაც ნახავ ოკეანეებსდა შენს თვალებში შუქურები, მოკიმარენი,აენთებიან. მიაშურებ წყლის შესაცნობად,დედამიწაზე,
მე ვცხოვრობ ამ ქალაქში !უფრო ხშირად გაუმეორე ეს შენს თავს –აქ ჩემი არაფერია !ეს გათავისუფლებს პასუხისმგებლობისა დაშიშისგან !კარლო კაჭარავა 1992 წ.
ძალიან ხშირად იცვამს ჩემი შვილი მაისურებს უკუღმა. განა ამობრუნებულს. ყელის მხარეს, კისრისკენ. მე არ ვეუბნები, რომ სასწრაფოდ შეიბრუნოს. ვზივარ, ან ვდგავარ და ვუყურებ. როცა ვიკენდია
ლოცვა ჰერმესისადმი ირაკლი ყოლბაიას თარგმანი
ჰერმეს, ჯვარედინი ჯოხების, ჯვარედინი არსებობის ღმერთო, დაიცავ ეს ფეხები რომლებსაც გიძღვნი. წარმოსახვა სინამდვილის საოცრებაა, და მე
გუნა (სარწმუნო ნაყოფი) რბილი ქვიშის ლურჯ ზედაპირზე მდუმარედ შემომდგარმა იგრძნო, რომ ყველაფერი მასში იყო და ყველაფერი იქ იყო, სადაც თვითონ იყო.
მე ვერ ვახერხებ შევხედო მათ სახეში. კეფიდან ეზრდებათ წითელი ხავერდი. ჯგუფურად მიუყვებიან ქუჩებს გზად ერთმანეთის ენებს კბენენ. მათ უერთდება გრძელკიდურა სინორჩე.