მუყაოს ყუთში მცხოვრები ნახევრად ჟღალულვშიანი ადამიანის დღიურის პირველი ღამე“.

მთვარიან ღამეს გარს შავმაქმანებიანი სუდარა შემოეფარებინა და ჩემი პირველი ადამიანის გრძელი წინდა გამახსენდა რომელსაც მხოლოდ შარვალზე იცვამდა და მხოლოდ მაშინ ჩანდა თუ დაჯდებოდა და შარვლის ტოტები ოდნავ აეწეოდა. რატომ იცვამდა ასეთ ლამაზ წინდას შარვალზე ის ხომ იმალებოდა მას ცუდი ფეხები ჰქონდა და მოკლე კაბას არ იცვამდა მე ის ცუდი ფეხების გამო მიყვარდა როდესაც პირველად შევხვდი მატარებლის რელსებზე იჯდა და საკუთარ ფეხებსუყურებდა, თითქოს ეძებდა იმას რასაც შეეძლო საკუთარი ფეხები შეეყვარებინა, თუმცა სახეზე ეტყობოდა რომ ვერ იპოვა. მივუახლოვდი და ვერც კი იგრძნო ვაკვირდებოდი მის ფეხებს და მისმა ერთერთმა ნაიარევმა დედაჩემი გამახსენა ის არასდროს მენახა, თუმცა ვიცოდი რომ კოჭთან ნაიარევი ჰქონდა, რომელიც ადამიანს გველის გაყოფილ ენას მოაგონებდა. რადგან მან მიმატოვა არასდროს მყვარებია და გადავწყვიტე, რომ
რელსებზე მჯდარი ცუდფეხება ადამიანი შემეყვარებინა მის მაგივრად …

“დედის მაგივრად ცუდფეხება ადამიანზე შეყვარებული მუყაოს ყუთში
მცხოვრები ნახევრადჟღალულვაშიანი ადამიანის დღიურის მეორე ღამე”.

ხელები ჩავკიდეთ და რელსებს გავცდით. მდუმარებაში გასული წამების
თვლაში მივხვდი, რომ მას უნდოდა ჩემთვის ხელი გაეშვა. გავუშვი და მან მეორე ხელზე მეორე ხელი ჩამკიდა. ცდილობდა ფეხები დაემალა ვერც კი ხვდებოდა, რომ ამ ფეხების გამო შევიყვარე. ცხოვრებაში პირველად დამჯდარიყო რელსებზე მოკლე კაბით, რადგან ესიზმრა, რომ გაღვიძებისთანავე აიღო დედის მოკლე ცისფერი კაბ,ა ნელ-თბილ წყალში
ჩაალბო, გააშრო, ჩაიცვა დ აჯდა რელსებზე და საკუთარი ფეხები შეიყვარა. სიზმარში მე არ ვყოფილვარ. მე ნამდვილად შევხვდი . .
დაიბადა 21 სექტემბერს. სწორედ იმ დღეს, როდესაც დედაჩემი და მე დავრწმუნდი, რომ სწორი გადაწყვეტილება მივიღე …

„საკუთარ გადაწყვეტილებაში დარწმუნებული ცუდფეხება ადამიანზე
შეყვარებული მუყაოს ყუთში მცხოვრები ნახევრადჟღალულვაშიანი ადამიანის მესამე ღამე“.

სიცივის პირველ დღეს მხოლოდ იმიტომ მციოდა, რომ სიცივის პირველი დღე იყო. დილა ცუდფეხება ადამიანზე ფიქრით დავიწყე. მე მას სიმღერა დავუწერე და ერთი სული მაქვს, როდის ვიღიღინებ მის ცუდ ფეხებს შორის თავამოყოფილი და სასაცილო მდგომარეობაში მყოფი.
„კედლებზე ჰყვავიან მეწამული რტოები ატმის კედლებზე ჰყვავიან აბრიალებული ჩირაღდნები, კედლებზე დარბიან მტირალა ბეღურები. მოგაჭრი მაგ ფრთებს და ავაკრავ ჭუჭყიან კედელს რომ არ დავტოვო მარტოდ ატმები ჩირაღდნები და ბეღურები“.
ეს სიმღერა სიმღერას არ ჰგავს, მაგრამ ხომ უნდა გიმღერო, როცა შევხვდებით მომავალ დღეს დათქმულ ადგილას ტბასთან, რომელსაც ჰქვია “დეკადა” ტბასთან, რომელთანაც დედაჩემმა თავი დაიხრჩო …

„პირველ პაემანზე მიმავალი საკუთარ გადაწყვეტილებაში დარწმუნებული ცუდფეხება ადამიანზე შეყვარებული მუყაოს ყუთში მცხოვრები ნახევრადჟღალულვაშიანი ადამიანის მეოთხე ღამე “.

ჩავიცვი ზოლიანი ჯინსის კომბინიზონი და დეკადისკენ წავედი. ამ ტბაზე არასდროს ვყოფილვარ, რადგან არ მინდოდა დედაჩემი შემცოდებოდა. ამ საღამოს კი იქ დედაჩემის შესაცოდებლად კი არ,ა ცუდფეხებას სანახავად მივედი. დავინახე როგორ გამიღიმა ტბიდან ცუდფეხებამ და ტბაში ჩაყვინთა. ცურვა არვიცოდი, დახმარებისთვის არავის მივმართე, რადგან ამ ტბაზე მხოლოდ ის ადამიანები მიდიოდნენ, რომლებიც თავს იკლავდნენ. ცუდფეხებამ თავის მოკვლა გადაწყვიტა და მე მას დავმორჩილდი. ნაპირზე წერილი და რადიო ვიპოვე წარწერით “ცუდფეხებამ თავის მოკვლა გადაწყვიტა, რადგან არ სურს კვლავ შეაწუხოს ვინმე ცუდი ფეხებით. რადიო და წერილი ჩემგან “…

„რადიოსა და წერილის ამარა დარჩენილი მუყაოს ყუთში მცხოვრები ნახევრადჟღალულვაშიანი ადამიანის მეხუთე ღამე”

ტბიდან წამოვედი. სახლში მივედი. დავჯექი .
დავინახე შორს მდგარი ბროწეულის ხესთან როგორ ეგდო ჟანგიანი მაკრატელი და ქარი ვერაფერს აკლებდა .წარმოვიდგინე როგორ ჭრიდნენ ბროწეულებს ჟანგიანი მაკრატლით და როგორ რჩებოდათ იქვე. სულაც არ ფიქრობდნენ, რომ მივიდოდნენ და კვლავ გამოიყენებდნენ. ის უბრალოდ რჩებოდათ და მეტი არაფერი…
ეს მეორე წერილია, რომელსაც გწერ. შემეძლო უბრალოდ დამეწერა, რომ კვლავ იმავე ბროწეულის ხეს ვუყურებ, რომელსაც პირველ წერილში, მაგრამ არ მინდა ორ ხაზიანი წერილის დაწერა, რადგანაც სულაც არ ვფიქრობ, რომ შეიძლება ორი შენი საყვარელი რიცხვი იყოს.
პირველ წერილში გითხარი, რომ მთელი დღის განმავლობაში ბროწეულის წვენს ვსვამდი, ოღონდ არა იმ ხის ბროწეულის.
მე ჯვარი გამიწყდა. რა იქნება შემდეგი თილისმა, რომელიც არ გაწყდება.
სევდიანი ნაფოტი …
თილისმად სევდიანი ნაფოტი ავირჩიე …
როდესაც ჩავიცვამ შარვალს ჯიბის გარეშე მას საცვალში ჩავიდებ, როდესაც არც შარვალი
…არც საცვალი… ხელში დავიჭერ… მესამე წერილში ბროწეული არ მიხსენებია.
გადავწყვიტე მეოთხე წერილში გამეღიმა, ამიტომ ვწერ “მე ვიღიმი, რადგან ასე გადავწყვიტე“.
მეხუთე წერილში ჩიტებზე უნდა მოგიყვე. მკვდარ ჩიტებზე, რომლებიც ბროწეულის ხის ქვეშ გადმოყარეს …ისევ ბროწეული…
ფანჯარა გამოვაღე და ისევ იქ არიან, იქნებ აღარ გამოვაღო . …
ექვსი გეტყვი უმოძრაობაზე … …
… მიწაზე ვწევარ და ვფიქრობ როდის მოვა გაზაფხული, თუმცა ახლა
გაზაფხულია, ოღონდ ჩემი არა…
მეშვიდედ ჩავრთე რადიო, რადგან პირველად იწვიმა შენი წასვლის შემდეგ და ჩვენ ასე შევთანხმდით, რადიომაც ასე იცოდა…
წვიმის წვეთებში მოქცეულ რადიოს შიშინს მოუსმინეთ წკაპ წკუპ შშშშ წკაპ წკუპ შშშ … მისგან მხოლოდ ძველი რადიო დამრჩა, რომელსაც ყველგან დავატარებ, სადაც დავდივარ. რადიო წვიმასთან მეგობრობს განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ჩართულია …
მე კი ოთახში სიცარიელისგან დაცრეცილ, დამახინჯებულ, გახუნებულ ნარინჯისფერ ოთახშიც ფეხაკრეფით დავდივარ, რომ მათი შეხვედრა არ ჩავშალო, როცა მაცემინებს ხელს ცხვირზე ვიჭერ, ვცდილობ მსუბუქად ვისუნთქო, როცა ვეწევი კვამლს გარეთ ვუშვებ და ეს მოსწონთ, რადგან კვამლში ერთმანეთს ნაცრისფრად ხედავენ.
მისგან მხოლოდ რადიო …
მე ვერ შევძელი მისგან მხოლოდ რადიოსთან მეგობრობა …
მაგრამ შემიძლია ჩავრთო და მის მეგობარ წვიმის წვეთებს შევახვედრო …
გამორთული რადიო და წვიმა კი გულხელდაკრეფილ მიცვალებულს ჰგავს რომელსაც ,ცალი თვალი გახელილი აქვს რადიო დუმს წვიმა კი მისი ერთი თვალია …
მისგან მხოლოდ რადიო დამრჩა …
ეგონა რადიოსთან დამტოვა …

„ ბროწეულის ხეს მაცქერალი რადიოსა და წერილის ამარა დარჩენილი მუყაოს ყუთში მცხოვრები ნახევრადჟღალულვაშიანი ადამიანის მეექვსე ღამე“.

მის დატოვებულ ერთადერთ წერილში ეწერა რომ წერილებს მივიღებდი მაშინ, როდესაც ტბაზე თვითმკვლელობისათვის დავბრუნდებოდი …
დავბრუნდი… ჩემს წინ ყუთი იდო… აი იმ ადგილას, სადაც მის უკანასკნელ ღიმილს ვუცქერდი…
წერილები მივიღე… ცარიელი წერილების მთელი ყუთი… მან იცოდა, რომ ყველაზე მეტად წერილების კითხვა მაფერმკრთალებდა და ის ისე ეფერებოდა ჩემს დაღლილ ფერმკრთალ სახეს, თითქოს ანგელოზის უფრთო ქანდაკება ყოფილიყოს.
გავხსენი პირველი ცარიელი წერილი, მასზე ნაცრისფერი მანიკური დაღვრილიყო, აი იმდენი რამდენიც მხოლოდ ნეკა თითზე გეყოფოდა მახსოვდა შენს ნეკა თითზე, სასაცილოდ წასმული მანიკური. სასაცილო მხოლოდ იმიტომ რომ ის მხოლოდ ნეკაზე იყო.
მეორე ცარიელი წერილის კიდე კვლავაც სველი იყო. ჰგავდა წვიმის იმ წვეთს, რომელიც ჯერ ცხვირზე გვეცემა და შემდეგ ფურცელზე ცხვირზე დაცემული წვეთებით ერთმანეთს .
ვასველებდით.
ვხსნი მესამე წერილს ერთი ასო წერია ჩემი სახელის პირველი ასო. სახელით არასდროს მომმართავდი, თუმცა ჩემი სახელი მოგწონდა ვიცი.
მეოთხე წერილის ფურცლის მარჯვენა კიდე მოხეული იყო უფრო სწორედ , –
მოჭმული გაბრაზებულ გულზე წერილის ფურცლის კიდე მოგიჭამია.
მეხუთე წერილის ფურცელი ორად იყო მოკეცილი, მივხვდი, რომ ამ წერილს დაჩოქილი “წერდი”, ისე თითქოს ლოცულობდი, თუმცა შენ არასდროს ლოცულობდი.
მეექვსე წერილში ცრემლის წვეთი შევიცანი ჰგავდა წამწამიდან მოგლეჯილ ნამს ლამაზი წამწამიდან, რომელიც გქონდა.
მეშვიდე წერილში ოთკუთხედი დაგეხაზა…. მივხვდი, რომ ეს ოთხუთხედი პარკში არსებული ის სკამი იყო, სადაც არასდროს ვმჯდარვართ, მაგრამ გვინდოდა.
მერვე წერილში ვარსკვლავი ეხატა. შენი ვარსკვლავი. სიშორით სავსე.
მეცხრე წერილში პირველი წერილი განმეორდა მეათეში მეხუთე და მე მივხვდი, რომ უნდა შემეწყვიტა წერილების კითხვა და დამეწყო შენთვის ნამდვილი წერილების დაწერა, რომელსაც არასდროს გამოგიგზავნიდი. ასე რომ ჩემი თვითმკვლელობა განუსაზღვრელი დროით გადავდე.

„თვითმკვლელობაგადადებული ბროწეულის ხეს მაცქერალი რადიოსა და წერილისამარა დარჩენილი მუყაოს ყუთში მცხოვრები ნახევრადჟღალულვაშიანი ადამიანის მეშვიდე ღამე “.

22 აპრილს ჰაერი იმდენად მსუბუქი აღმოჩნდა, რომ წერა დავიწყე მინდა წერილებს მოციქულები დავარქვა, რადგან ბოლო სიტყვა, რომელიც ენის წვერზე მედგა მოციქული იყო…
პირველ მოციქულში გწერ ღამეზე. ღამე ჩემი არ არის ვარსკვლავებისაა, ვეღარ ვაგროვებ შემოდგომის დამჭკნარ ფოთლებს, რადგან ის ჩემს საკუთარ ხელებს მახსენებს… ხელებამდეც მივედი… ჩემი ხელები იმ მაისურს მოგაგონებს, რომელსაც ღილები მოუხდებოდა, მაგრამ ელვა შესაკრავი აქვს, ხელები თმის შესაკრავად როდია მოგონილი, მხოლოდ გასაშლელად რათა უკეთ შევხედოთ მას…
მეორე მოციქულში ყვავილებს ვკრეფ და თითოეულს სულს ვუბერავ ვიცი არ მოხვალ და არ მეტყვი “იმღერე ისევ შენი ძველი სიმღერა“.
მესამე მოციქულად შენივე ლექსს გამოგიგზავნი, რომელსაც რითმაც კი არ აქვს მე დავარქვი ლექსი და ამოვიჩემე რომ ლექსი დამიწერე “დაიღლება ლურჯი რგოლი ფერფლით ნახატ სველ კედლებზე, სიჩუმეში მოვიპარავ ორ მიხაკს და გადავაგდებ სანისლეთში“.
მეოთხე მოციქულში მინდა რომ შეგეხო შენ, თუმცა შენი შეხება ისეთივე გრაფიკშია, როგორც მზე აპრილისა, რომელიც ჩემს ლავიწის ძვლებსაც კი წვავს.

მეხუთე მოციქულთან ერთად შენს აღდგომას ვხატავ. იქნებ მართლაც აღდგე და იწვიმოს ისე ნაზად, როგორც შარშან 22 აპრილს, როცა პირველად შეგეხე…
მეექვსე მოციქულში სახლში ვზივარ ვგრძნობ, როგორ წვიმს, მაგრამ შენ არც კი
აღსდექი, მხოლოდ ზეცა შეტორტმანდა და გაიბზარა …
მეშვიდე მოციქულში მიწას ვთხრი და ლურჯ რგოლს ვმარხავ, იქნებ იპოვო როცა ქარს მოგივლენენ შენი ამინდის ანგელოზები …
მინდა, რომ მერვე მოციქული ყველაზე ლამაზი იყოს, რადგან რვაზე გამრავლება ყველაზე კარგად გამოგდიოდა… იყო და არა იყო რა… იყო ერთი… რომელსაც რვაზე გამრავლება ყველაზე კარგად გამოსდიოდა… ვზივარ სანთლის შუქზე გაუნძრევლად და შუშის კუბოზე სრულდება ჩემი თითების მკრთალი ჩრდილი …
ცუდფეხება დედაჩემის გვერდით დავასაფლავეთ… მინდოდა მისთვის ჩემზე მოეყოლა…

მე სულეიმანი ვარ… დავიბადე ბრმა… ჟღალთმიანი ბრმა ბიჭუნა… დედაჩემი ქუჩის მეძავი იყო, არც კი იცოდა ვისი შვილი ვიყავი… მან მიმატოვა… წავიდა და თავი ტბაში დაიხრჩო… 15 წლამდე ბებია მზრდიდა, როცა მისი სიკვდილის დღე მოახლოვდა უზარმაზარი მუყაოს ყუთი მომცა, რომელსაც ფანჯრებიც კი ჰქონდა, ერთადერთი რამ, რაც დედამ დამიტოვა… ბებიას სიკვდილის შემდეგ ქუჩაში ,დავრჩი და ცხოვრება მუყაოს ყუთში დავიწყე… მალე ულვაშები და წვერიც ამომივიდ,ა რომელსაც ხელით შევიგრძნობდი… ვიცოდი, რომ წვერიცა და ულვაშიც ისეთივე ჟღალი მქონდა, როგორიც თმა… წვერი გავიპარსე და ულვაში დავიტოვე და გავხდი ჟღალულვაშიანი ადამიანი… მოყვასნი საკვებს ყუთთან მიტოვებდნენ …

ყოველ საღამოს გავდიოდი რელსებთან და ყურს ვუგდებდი მატარებლის ხმას ,იქნებ ამდენ ხალხში ვინმე მაინც დამენახა… და აი ამდენი ხნის შემდეგ მე დავინახ ცუდფეხება, მხოლოდ მას ვხედავდი მან მასწავლა როგორი იყო სამყარო ნამდვილი თვალებით, თუმცა მის გარდა ვერც ერთ ადამიანს ვერ ვხედავდი მხოლოდ ღამეს მას მცენარეებს ცხოველებსა და ბუნებას, მან წერა-კითხვაც მასწავლა… ოღონდ მხოლოდ წერილებისა და წიგნების… მხოლოდ ჩვენ ორნი მე ბრმა ის ცუდფეხება… თითებზე ვითვლიდი რამდენი ფოთოლი გვჭირდებოდა ერთმანეთთან შესახვედრად, იქნებ არც ერთი, იქნებ ოცდაცამეტი… მე და ცუდფეხებას ფოთლები გვიყვარდა, წიგნში ჩადებული, უსასრულოდ გამხმარი და უგრძნობი, როგორც მიწა, რომელზეც არავინ დააბიჯებს… მსუბუქი, როგორც ჰაერი, რომელსაც კეთილი ადამიანები სუნთქავენ

კეთილი და მსუბუქი ადამიანები ფოთლებს ახმობენ და ერთმანეთის წიგნებში დებენ რათა ერთ დღეს ერთმანეთს შეხვდნენ და უთხრან… მე მოვედი და შენი ფოთოლი მოგიტანე… ჩემი ღამეების დღიური ტბასთან დავაგდე …
ხელი მოვკიდე წიგნიდან ამოღებულ გამხმარ ფოთოლს და დეკადის ტბაში
გადავეშვით მე, ფოთოლი, მუყაოს ყუთი, რადიო და ბოლო წერილი.