ჩემი მუსიკით ვეხმაურები მტრის დანაქვამდე დანახვას
დავიწყებ იმით, რომ მუსიკალური აქტი ჯერ კიდევ მაშინ ჩაისახა ჩემს არსებობაში, როცა ყველანაირად განსხვავებული ადამიანი საბავშვო ბაღში აღმოვჩნდი და ჩემი განსხვავებულობა უნდა დაეფარა რაიმე იარლიყით.
მაგ: ეს ბავშვი კი სხვანაირია, არ არის როგორიც სხვა ბავშვები, ტამვირებულია, ვერ დადის, როგორც ყველა, მაგრამ მღერის Შესანიშნავად…
ეს იარლიყი რაც არ უნდა სასაცილოდ ჟღერდეს, ერთგვარი სქილი აღმოჩნდა სკოლაში, სოციუმში თავის დასამკვიდრებლად, რომ შესაძლებლობებს ზღვარი არ აქვს და სხვა თუ უსმენოდ ყიყინებდა გაკვეთილების პროცესში განტვირთვის წუთებს აწყობდნენ სკოლის პედაგოგები, ჩემი აკაპელათი და აკაპელას მოყოლებული ქართული ხალხური პოეზიით აღფრთოვანებული კლასები მალევე გადამექცა პირველ სცენად და მღელვარების საგნად.
მერე მივედი მოსწავლე-ახალგაზრდობის ცენტრში, პარალელურად ვმღეროდი ფოლკლორულ ანსამბლებში. პირველი ტრავმა კი ბევრად ადრე მივიღე ჯერ კიდევ შვიდი წლისამ გავიაზრე რომ მ 7 წელი ხემის სწორად დაჭერას ვერ ვისწავლიდი. მაშინ წარმოდგენაც არ მქონდა რა იყო ევრითმია და მე, როგორც მევიოლინე ვერ ვისწავლიდი სწორ დგომს და საერთოდ სრული კრახი იყო ჩემი მუსიკოსობა. მარტო სმენა და თეორიის ათვისება საქმე არაა, ბოზებო, მუსიკოსობა ბევრად რთულ და სრულყოფილ წესრიგს მოითხოვს და არავინ დაგვაბოლოს, რომ კი მომღერალი კარგი მუსიკოსი შეიძლება იყოს ან მუსიკოსად საერთოდ რატო უნდა ჩავთვალოთ ადამიანი, ვინც არც ერთ ინსტრუმენტს არ ფლობს სრულყოფილად.
Აი რატომ? Რატომ ვართ ასეთ ვაკუუმში?
Მალევე გავიაზრე, რომ საექსპერიმენტო ვირთხა ვარ და მოსწავლე ახალგაზრდობის ცენტრის ხელმძღვანელმა გზა გამიკაფა ბიგ ბენდ აისამდე, რომლის ხელმძღვანელი მაშინდელი ანსამბლ 75-ის წევრი დავით ჯანელიძე გახლდათ.
Როგორც კი თავი სარეპეტიციოში შევრგე მივხვდი, რომ ბასი საქსოფონი და დრამი ბევრად ძლიერი ნარკოტიკია, ვიდრე ტელევიზია ან სიგარეტი.
Ტვინში დამარტყა და იფიქრეს, როგორ ვიქნებოდი მე ის, ვინც სოლისტი იქნებოდა ცოცხალი ბენდის, რომელიც 15 კაცისგან მაინც იყო დაკომპლექტებული.
Არც ვაციეთ, არც ვაცხელეთ. მაშინდელი ჰიპ-ჰოპ არტისტები სადაც მღეროდნენ: ჯგუფი პროტესტი, ჯერონიმო, ჯოკერი და სხვები. პირველად მაშინ მომხიბლა სცენის მტვერმა, ყოველთვის კონცერტის წინა დღეს ვცივდებოდი და ქვევიდან დაფეთებული ვუყურებდი კონცერტის მსვლელობას.
ზასტავა ეგოცენტრული გამოვლინების უბანია ქუთაისში და ამ უბნის გერბის გახსნას მიეძღვნა ჩემი ბენდის პირველი კონცერტი, სადაც ჩემგარეშე გავიდნენ ბიჭები
Ისე დავისტრესე, ვერც კი დავიჯერე, რომ ფესტივალზე ნამდვილად მე ვიდექი სცენაზე, ჟიურიში კი სუპერსტარები ისხდნენ და ქულებს წერდნენ. მაშინ დავამუღამე რა კაი რამეა ბრეიკდანსი და შარვალ-კოსტუმში გამოწყობილი ბიჭუნა, ერთ-ერთ მოცეკვავეს ვეპრანჭებოდი.
Მოკლედ, ფესტივალი გრამპრით დᲐვასრულეთ ისე, რომ არ გავცივდი ერთხელაც კი.
Მერე ბევრი ომი გამოვიარე, მივატოვე ექსპერიმენტალური და ბულინგა პედაგოგები
Და ბრახ,
აღმოვაჩინე რომ სახალხო არტისტი… Გზას მიკაფავს ლეგენდარული სანინისკენ.
Ეს სანინი კი არც მეტი, არც ნაკლები ნიკოლოზ ედგარიძე აღმოჩნდა
Და მალევე ედგარიძეებთან ერთად სალონურ საღამოზე სიმღერა შევასრულე, სადაც პოლიტიკოსები და არტისტები ტრაკს აქნევდნენ.
Მინდა ზოგადად გამოვეხმაურო არსებულ არასწორ იერარქიებს და სამეფო ტრაკის თამაშებს, რაც მუსიკაში ხდება და მით უფრო ქართულ შოუ ბიზნესში.
Სენსეიმ მანახა გზა ვინ რას გადიოდა, ეს კაცი იყო მატიანე ამ ზღვა გამოცდილების, რაც მას ისე ლამაზად და ეთიკურად შეეძლო აეხსნა, რომ ჩემთვის ნათელი გახდა ყველა პრინციპი, რაც რესტორნიდან დიდ სცენამდე ხდება საქართველოში. ვინც გაიგებს გაიგებს, რა დატვირთვა აქვს რესტორანს დიდ სცენამდე,
Რის გამოც მადლობელი ვარ მაესტროსი,
Ის ნამდვილი გმირი იყო. იცხოვრა და დაიღუპა ისე, როგორც ნამდვილ გმირებს შეეფერებათ.
Ჯერ კიდევ მაშინ მივხვდი, როგორ დაენძრათ, როცა საქართველოში ლეგენდარული მარიო სტეფანო მთელი მისი კონსერვატიული სიმკაცრით დააცხრა შეშინებულ სიმფონიურ ორკესტრს. აქ კაი არ მოხდებაო, თქვა მაესტრომ რეპეტიციაზეც, მე შეშინებული ვიჯექი და ვფიქრობდი, ჯანდაბა, აქ რა მინდათქო.
Საბოლოოდ კონცერტი ინციდენტის გარეშე კი არა, ინციდენტი რბილად ნათქვამია. შუა კონცერტზე, ვინც თეორიის მამები გგონიათ თავი იმათ გასაგონად ვწერ, შუა კონცერტზე ყვირილით აიკლო ოპერის თეატრი იტალიელმა გენიოსმა…
აი სად დაგვენძრა
- Არ გაგვაჩნია კოლექტიურობა
- Არ გაგვაჩნია დისციპლინა
3.არ ვიცით ვის ტრაკში რატო ვძვრებით - Თუ ვინმე მიკროფონს შეაფურთხებს ყველა მეფეა
- Ვერ გავიაზრეთ რომ საბჭოთა იმპერია დაინგრა
- Ლენინური პროფილი რო მაგრად ტეხავს
6.კოლექტიურობა
7.კოლექტიურობა
8.კოლექტიურობა 9.Ინდივიდუალური ხარისხი…
Თუ ვინმემ ნახა ნორმალური სტუდია და ხარისხი, ის ავიწყდებათ, საიდან დაიწყეს და მერე ამ ყველაფერს გეტოს არქმევენ.
Ჯანდაბა, ჰოლივუდშიც რომ დამჭირდეს რეკომენდაცია მერწმუნეთ ყოველგვარი ტრაკის თამაშის გარეშე მივიღებ, მაგრამ
რა უბედურია ის, ვინც ვერ ხვდება, რომ აქ მეტი დესტრუქციაში ყოფნა კი არაა გამოსავალი, არამედ მთელი ამ ვექტორული მოშლისკენ ხელისშეწყობის ნაცვლად, გამიფხიზლდით
Და გაიგეთ, რომ პუბლიკას შეუძლია ვაინჰაუსი მოკლას, შეუძლიათ არც კი იცოდნენ ვინაა ჩელსი ვულფი…Და საერთოდ, რა არის მუსიკალურად აკადემიური ხარისხი და მერე ჩანაწერი…
Ჩემი მუსიკით ვეხმაურები მტრის დანაქვამდე დანახვას ამიტომ ვემსახურები და წარმოვადგენ თეთრ ლაშქარს.
Ჯერ ლაშქარია და მერეა ანრი ილია ენრიკე და სხვები…
Სახე სიბნელიდან კი სახეა ანდერგრაუნდის და დაგიფსით მაღალ სარესტორნო მაჩვენებელ- შკალის არტისტებს, ე მაგ დიდ სცენაზე.
And last
Გავარჩიოთ ვოკალისტი და მუსიკოსი,
Გავარჩიოთ ექსპერიმენტი და მუსიკალური ჩარჩო. Ჩარჩოს გარღვევას და მის დაცვის მხოლოდ ტრაკი არ კმარა, Თავიც უნდა Და ბოლოს თაიგერ ლილესის ქავერით ვერც ნიჭიერით, ვერც ნიჭიერში მნახავთ და არც/ ვერც შოუებში, Პანტომიმის თეატრს ეწვიეთ ხოლმე და დარეკეთ.